Ben size düşmeden yürümeyi ya da dikensiz gül koklamayı öğretemem. Heybemde olmayanlarla oyalayamam sizleri. Sadece düşenin yalnız siz olmadığınızı, koklanan bütün güllerin elbet bir dikeni olduğunu hatırlatmak istedim.

Yolda düz yürümeyi öğretemem belki ama düşmeyi gözüm kapalı anlatabilirim herkese. Nasıl ve neden düşülür, düştüyseniz kime bakarken düştünüz, derin bir kuyuya gül yaprağı düşürüp gelecek sesi beklemek nedir hepsini anlatırım. Öyledir çünkü.

Kelimelerin anlatmaya yetmediği bazı tümcelerin altını yaşayışlarla çizebiliriz. Yolculuğumun en güzel, en verimli zamanlarından bir kısmını dikenler ile cebelleşirken harcadım. Kurtulduğum her diken beni biraz daha iyileştirdi sanki.

Çıktığım yollardan sayıca fazla dikenler tuttu köşe başlarımı. Kayıplar, yokluklar, aldanmalar, hatalar, başarısızlıklar... Hepsi el birliği ile beni yolumdan etmeye çalışırken çok düştüm.

Çok kanadı dizlerim. Çıkmaz sokaklarda pusuya yatmış dikenlerim oldu. Öyle ya uzlaşmaya varılamıyor böylesi dikenler ile.

Topuklarımı kanatan her bir dikeni budamayı öğrendim şimdi. Sivri yanları köreltilen her şeyle barışmayı, bizi yolumuzdan etmeye yeminli dikenleri budamayı gönül rahatlığıyla öneriyorum şimdi. Yolunuz dikensiz olsun...

Bazı yolların bahçelerden, dikensiz güllerden geçebileceğini söylemiştik. Burada ve şimdi bizimle dikenli yollardan geçmeyi kabul edip yolculuğumuzu anlamayı kabul ettiğiniz için teşekkür ederiz