“Hayallere tutunmak ve mucizelere inanmak…

Çocuk olmak, belki de hep çocuk kalmakla aynıydı.

Babasının bir daha eskisi gibi yanında olamayacağının farkındaydı.

Bu gerçeği altında yatan sessiz hakikatle birlikte kabullenmişti.

Ama biliyordu ki; babası başka şekillerde var oluyor, onunla konuşuyor, sarılıyor, koruyor ve her daim yanı başında duruyordu.

Ortanca, bunun en güzel kanıtıydı.”

Bazen en kısa anlar, hayatımızda en derin izleri bırakır.

Bu kitap, o anların ışığında fark etmeyi, anlamlandırmayı ve her şeye rağmen devam etmeyi hatırlatıyor. Çocukça bir umutla, ama kalpten bir inançla.