Sıkı çocuklar yitirdik, sert garibanlar

Hep kendini mahvına âşık olanlar

Evlerinden eksilmedi kara ıslık

Gözlerinde külhani bir öfke

Hınçla mezar kazıdılar içlerine

Kolonya içen baba, kömür yardımı, küfürbaz patron

Tükürmedim ağzımdaki kanı, yuttum sessizce

Kaybettik tüm kitapların bildiğini

Öğrendik, kendimizi yine kendimiz yıkar

Keskin bir çiçektir kalbimiz

Hep karanlıkta açar