Sufiler Allah’ın isimlerini, âlemin var oluşunun sebebi olarak görürler. Onlara göre ismin menşei sıfat ve sıfatın menşei de zâttır (ZÂT, SIFAT, İSİM). Bu isimlerin delâlet ettiği iki yer vardır; birincisi onların “müsemmâ” ya olan delâletleri, ikincisi ise “hakikat”e olan delâletleridir. Bu sebepten, isimler, aslına bakılacak olursa birer nisbet ve izâfetten ibarettirler ve gayet tabiîdir ki bir asla rücu ederler.

İşte mümkün varlıkların asıllarını ihdâs eden de bu nisbetlerdir. Yani, mümkün varlıkların asılları bir veya birçok esmâ-i ilâhiyyenin tasarrufu altında olarak bu ilahî isimler ile sıfatlanmışlardır. Kişinin hangi ismin taht-ı tasarrufunda olduğunu bilmesi de Rabb-i Hass’ını bilmesi demektir ki buna tasavvufta “men aref” dersi denir ve seyr’de bir makamdır.

Memleketimizin son devir mutasavvıf şahsiyetlerinden Mehmed Nusret Tura Beyefendi, elinizdeki bu kitapta ilahî isimlerin derunî manasını tekeffür etmeye davet ediyor bizleri.