“Kızıl bir meşe ağacıdır o.

Buradaki herkes ona Şeref Ağacı der.

Bu bozkırdaki en güzel şey odur.

Ama kasabalı korkar ondan.”

Bozkırın ortasında yeşeren bir umudun etrafında şekillenen sekiz öyküde Ufuk Tekin okuru kendisiyle yüzleşmeye, insan ilişkilerinin tekdüzeliğine karşı çıkmaya, ormanın kalbinde anlam aramaya, ortaklaşan yazgılara, ahlakın ikiyüzlülüğüne ve adaletin hem geçmişle hem de gelecekle kurduğu ilişkiye bakmaya davet ediyor.