“Toprak bazen sadece mezar taşı değil, bir hatıradır.”

Toprağın Hafızası, bir kadının susturulmuş çığlığıyla bir oğlun iç hesaplaşmasını aynı kâğıda kazıyor. Sessizliğiyle büyümüş bir çocuğun, suskunluğu kelimelere dönüştürerek açtığı yaraları anlatıyor bu roman.

Bu kitapta kahraman yok çünkü herkes bir başka suskunluğun ortağı. Her satır, yüzleşilmemiş geçmişin aynasına dönüyor. Unutulmuş kadınlar, bastırılmış çocuklar, kırık anneler ve sessiz ölümler...

Bu roman, sustuğumuz her acıya tutulmuş bir ayna. Ve bazı aynalara bakınca, insan kendi gözlerinden utanır.