Oğlu Halûk’un dünyaya gelişi ve II. Meşrutiyet’in ilânı, Edebiyat-ı Cedîde’nin öncü şairi Tevfik Fikret’in üzerindeki karamsarlığı dağıtır, onun Meşrutiyet’ten önce kapandığı Aşiyan’dan çıkıp tekrar hayata karışmasını, geleceğe ümitle bakmasını sağlar.

“Ferdâ senin; senin bu teceddüd, bu inkılâb...

Her şey senin değil mi ki zâten?.. Sen, ey şebâb,

Ey çehre-i behîc-i ümîd, işte ma’kesin

Karşında: bir semâ-yı seher, saf ü bî-sehâb,

Âgûş-i lerze-dârı açık, bekliyor... Şitâb!

Ey fecr-i hande-zâd-ı hayât, işte herkesin

Enzârı sende; sen ki hayâtın ümîdisin,

Alnında bir sitâre-i nev, yok, bir âf-tâb,

Âfâka doğ, önünde şu mâzî-i pür-mihen

Sönsün müebbeden.”