“Ben insanlara yaşamak için ümit, kuvvet ve neşe veren yazılardan hoşlanırım. İnsanları yoğunmuş mutfak paçavrasına çeviren ve ye’se düşüren yazılardan hoşlanmam. Zaten tam bir refâh içinde, huzur içinde yaşamıyoruz. Bir de karanlık, kötü şeylerden bahsederlerse bize, onları okursak... Bu, insanları bir havana koyup ezmeğe benzer... Halbuki insanların içinde bir umut olmalı... Yaşama umudu, neş’e vermeli insana okudukları.”

Memduh Şevket Esendal

Bitmeyen Senaryo adlı bu öykü seçkisinde Esendal’ın 1949-1960 yılları arasında yazdığı yirmi iki hikâyesi yer almaktadır. Esendal’ın ilk hikâyelerinden başlayarak geliştirdiği üslup ve dil bu son dönem hikâyelerinde zirveye ulaşır. Kenar mahalle insanlarının, küçük memurların ve kasaba hayatının tüm sadeliğiyle ele alındığı hikâyelerde bir yandan toplumun aksayan yönleri mizahi bir dille yerilirken öte yandan Esendal’ın insana olan güven ve sevgisi hissedilir.