Cebeci İstasyonu’nda bir akşam üstü

Bir başka türlüydü bu insanlar,

Sen bir başka türlüydün.

Gözlerin yine öyle bir bilinmez renkteydi.

Gözlerin gözlerimde erimekteydi.

Bir mermer heykel gibi yanımda duruyordun

Beni bırakma diyordun.

Meyhane sarhoşları gibi sırılsıklam

Bir yalnızlık duyuyorduk

Ağlıyordun... ağlıyordun...

Yavuz Bülent Bâkiler, sözün ressamıdır.

Sâbir Rüstemhanlı

Yavuz Bülent Bâkiler’in şiiri, zengin muhtevası olan bir “yaşantı” şiiridir. Ondan dile gelen bize has acı, sade, samimi gerçeklerdir. Onu okurken, biz Anadolu’yu yeniden içimizde hissediyor, ona acıyor ve üzülüyoruz.

Prof. Dr. Mehmet Kaplan