Nef’î (ö.1635): Erzurum’un Pasinler ilçesinde doğmuştur. Babası Sarıkamış sancak beyi Mehmed Bey’dir. Dîvân edebiyatının en ünlü heccav ve methiyecilerinden biri olan Nef’î’nin asıl adı Ömer’dir.

Türkçe Dîvân’ının LX. kasidesinden anlaşıldığına göre şaire Nef'i mahlasını zamanın ileri gelenlerinden Gelibolulu Âli Bey vermiştir. I.

Ahmed’in saltanatının ilk yıllarında İstanbul’a giden Nef’î bir süre devlet hizmetinde çalışmıştır. IV. Murâd devrinde padişaha ve yüksek makam sahibi devlet adamlarına yazdığı methiyelerle şöhret kazanan şair, hedef aldığı kimi kişileri sövgüye varan hicivlerle rencide ettiği için giderek gözden düşmüş ve bu nedenle idam edilmiştir.

Eserleri kaside, musammat ve kıt’a-i kebîreler, gazel, kıt’a, rubai ve matla’lardan oluşan, methiyelerin öne çıktığı Türkçe Dîvân, daha çok tasavvufî aşka dair şiirlerin yer aldığı Farsça Dîvân ve hiciv külliyatı olan Sihâm-ı Kazâ’dır.