Mahābhārata…

Onu ilk duyduğumda yalnızca bir savaş anlatısısandım. Ama sonra satırların altına gizlenmiş, gözyaşına karışıp susmuş,bazenbir çığlık, bazen bir iç çekiş olmuş, o derin sesi duymaya başladım.

Savaş, dışarıda değilmiş. Kurukshetra dediğimizova aslında içimizmiş.

Bu kitap, Mahābhārata’nın kahramanlarını değil;kırılmış, susmuş, sorgulamış yanlarımızı konuşturuyor.  Her karakterin sesi, aslında bizden birparçayı fısıldıyor.

Kitap, bir anlatı değil, bir ayna. Satıraralarında kendi iç savaşını bulan herkes için… Tanrılar sustuğunda, içimizdehâlâ bir ses var mı diye soranlara.

Kurukshetraovası içimizdeyse…  Belki de asıl soruartık şudur:

Ben kimimki savaşayım?…

Ve benkimim ki susayım?