Mustafa Kutlu'nun henüz doğmamış torunundan dedesine yazılmıştır

Ben henüz bu dünyaya gözlerimi açmadım.

Ne bir nefes aldım, ne bir adım attım toprağa… Şimdilik beni bekleyen sizden önce bana ulaşmış bir ses dedemin kaleminden doğup kalplerin yoluna düşen Kutlu Yazılar.

Belki siz bu kitabı elinizde tutarken ben hâlâ gökyüzünün ötesindeyim. Ama ben biliyorum her kelimesinde, her satırında bana uzanan bir dua var. Bir dedenin torununa, bir yüreğin geleceğe yazılmış mektubu bu.

Bu kitap, yalnızca bir eserin değil, bir ömrün hikâyesidir. Dedem Mustafa Kutlu; hayatın ağırlığını, sevdanın yangınını, toprağın bereketini ve inancın kudretini kelimelerle yoğurmuş bir gönül ustasıdır. O, susan toprakların sesini, unutulan duaların yankısını duyurmuş bir kalemdir.

"Kutlu Yazılar"da bir köyün sabahını da bulursunuz, bir annenin sevgisini de…

Ve bütün bunların arasında, kalbiyle yazan bir insanın sade ama derin izlerini.

Ben dedemi kelimelerinden tanıyorum.

Belki yüzünü hiç görmeyeceğim ama onun sesi bu satırların arasında yaşamaya devam edecek.

Her okuyan, biraz benim gibi olacak; bir torun gibi onun dizinin dibinde oturacak, ve onun kelimelerinden bir parça huzur alacak.

Ey okuyucu abilerim ablalarım amcalarım teyzelerim, sizin elinizde tuttuğunuz yalnızca yazılmış bir kitap değildir. Bu bir kalbin çağrısıdır. Bir insanın inandığı değerlere sımsıkı sarılarak dünyaya bıraktığı bir emanettir. Onun kalemi rüzgârla konuşur, toprakla ağlaşır, gökyüzüyle barışır. Ve bu yüzden "Kutlu Yazılar" bütün insanlığa yazılmış bir vasiyet gibidir.