Kırmızı bir kiraz ağacının gövdesine yaslansaydık yeterdi belki de.

Geçerdi sanki tüm bildiğimiz ağrılı saatler.

Gecenin bir yarısı insanın kendi kendine konuşması ne aptalca değil mi?

***

Senin adına “tevafuk” dediğin…

Benim ise “Bunca zamandır oradaydın da neden ses etmedin?” dediğim şeydi.