Toprağına yabancı olmak, bir aydının en büyük günahıdır. Köksüzlük, uşak ruhların hastalığıdır. Bir milletin aydını, başka bir milletin değerlerine, kimliğine bürünüp, kendi milletinden nefret edemez. Etmemelidir. Kendi milletinin değerlerine sırtını dönen kişiden aydın olmaz.

Dostoyevski’nin karakterlerinde bağışlanamayan bir durum varsa o da toprağına yabancı olmaktır. Köklerinden kopmuş olmak, delirmeye, intihara sürükleyen, affedilemez bir özelliktir. Şeytanla pazarlık yapmak, ruhunu satmakla eşdeğerdir toprağına yabancılık. Toprağına, ülkesine, halkına, halkının inançlarına, geleneğine kötü gözle bakmak, bağışlanamaz bir suçtur. Hırsız, katil, şehvet düşkünü, zalim, hasta ruhlu, yarım akıllı, soylu, fakir, general, kapıcı ya da ev sahibesi, toprak sahibi ya da işçisi, baron ya da suikastçi, her şey olabilirsiniz, hepsinde Dostoyevski’nin merhameti sizde güzel bir yan bulup ortaya çıkarabilir.

Ancak toprağınıza yabancı olamazsınız.