“Şimdiden başlığı görür gibiydi: Başsız cesedi bulan adam konuşuyor.”

20. yüzyıl İtalyan edebiyatının en önemli isimlerinden Antonio

Tabucchi, Damasceno Monteiro’nun Kayıp Başı’nda entelektüel derinlikten

ödün vermeden sürükleyici bir polisiye hikâye anlatıyor.

Roman, Porto’da bir parkta başsız bir cesedin bulunması üzerine olayı

araştırmaya başlayan gazete muhabiri Firmino ve sıradışı avukat

Loton’un soruşturmalarıyla ilerliyor. Üstelik gerçek bir olaydan yola

çıkarak kaleme alarak yazdığı bu romanda Tabucchi, o tarihlerde henüz

aydınlanmamış cinayetin katilini de doğru tahmin ediyor.

Damasceno Monteiro’nun Kayıp Başı adalet kavramını, polis şiddetini,

işkenceyi ve uyuşturucu trafiğini felsefi boyutta irdeleyen, bunları

yaparken gerilimin dozunu bir an olsun düşürmeyen bir roman.

Bilmem fark ettiniz mi, dünya ikilidir, doğa ikili yapılar üzerinde yürür,

en azından bizim Batı uygarlığımız (sonuçta, tüm sınıflandırmaları

yapan uygarlıktır), 18. yüzyılı düşünün, doğabilimcileri, ne bileyim,

Linnaeus’u, ama ona nasıl hak vermezlik edebiliriz, gerçekte uzayda

dönen ve bizim üzerinde seyrettiğimiz bu sefil küre parçası tamamıyla ilkel bir ikili şemayı zorunlu kılıyor, ne diyorsunuz bu konuda?