Dilimiz üzerinde büyük kırılmalar yaşandığı malumunuzdur. Göktürk dilinden itibaren dış etkenlerden söz eden çalışmalar olduğunu okumuşsunuzdur. Orta Asya'dan güneye indikçe Mani, Buda benzeri inançların dilleri olan Sanskritçe, Soğdça, Tahorca ve Çince etkisinden söz edilir bu çalışmalarda.

Batı'ya yaklaştıkça da İslam inancıyla beraber Arapça-Farsça etkisi söz konusudur. Aynı şekilde Batı etkisiyle inanç-medeniyet değişimi ekseninde Batı dillerinin etkisi söz konudur. Bu anlamda mesele dil meselesi olduğu kadar medeniyet melesidir de.

Şinasi, Namık Kemal ve Ziya Paşa Tanzimat dönemi ediplerinin sadeleşme önerileri olmuştu. Onların önerisi daha çok, avamın bazı hususları dilden dolayı anlamadığına yönelikti. Bu şikâyetler dönemin şartları gereği, şikâyet olarak kaldı.

Dildeki en güçlü kırılma, 1911'deki iyi niyetli girişimden itibaren, 1928 sonrasına uzanan on yılda, dilimizin neredeyse dörtte üçünü kaybetmemizle sonuçlanan süreçte yaşanmıştır.