Sen Güneş Kokuyorsun Daha!

İnsan Kısadır

Babaannem derdi ki: İnsan kısadır oğlum

ve bilmezden gelir kısalığını, bilseydi

yarışmazdı yollarla, göğe evler yükseltmezdi,

Nazlı babaannem sözü de uzatmazdı ısrarı da

az söyler, usul söyler, pir söylerdi bir de

adamın kötüsünü piyade, sözün fazlasını şiir

yaparlar derdi, piyade olduğumu da gördü şiir yazdığımı da,

küçücük bir büyükanneydi, onu yitirince anladım

kısacıkmış her şey, insan kısaymış ağaçtan, ikindiden,

elmadan, güneşten, kardan, yağmurdan,

gölgemiz bile bizden uzunmuş, ya çocukluk,

o da rüyasından kısaymış meğer, sanki altı kardeş

nöbetleşe rüya görsek hepimizden bir çocukluk belki

çıkarmış, “bu dünya bir pencere” türküsünü söylerdi de

anlamazdık, bu dünyaya alıştık, şimdi zor geliyor

dünyadan gitmek, bazen rüyama geliyor, kısacık

kalıyor, bir gülümseme kadar, “çok uzatma” diyor

“şiiri, kimse anlamaz ve ömrün de uzamaz bundan,”

insan yanlışlarıyla büyür, aşkı uzun boylu sanırdım

anladım ama, ne zaman, harflerinden de kısaymış aşk,

bazen yazıncaya kadar geçiyor, bazen zaman alıyor

aşkı içimizdeki ormandan kurtarmak, aşk kısa, şiir uzun,

sözgelimi bir ağaç kaybolsa da orman yine orman,

ya bir harfli kaybolsa, zaten kaç harf ki insan?