İvan BUNİN [1870-1953], 20. asır Rus edebiyatının, Solomon Volkov’un ifadesiyle “Büyülü Koro”nun en önemli isimlerinden biri. 1933 yılında aldığı Nobel Edebiyat Ödülü’yle, bu prestijli ödüle layık görülen ilk Rus yazar. Bu yönüyle de Rus edebiyatının öncü yazar ve şairlerinden biri.

Bunin, kuşağının pek çok talihsiz ismi gibi 20. yüzyıldaki çalkantılı politik konjonktürde ülkesinden ayrılmak durumunda kaldı. İç savaşın pençesindeki ülkesinden 1920’de ayrılıp Fransa’ya göç etti ve hayatını burada sürdürdü. Rusya’dan sürgün edilen ya da kaçmak zorunda kalan tüm aydınlar gibi o da kalan ömrünü ülkesine duyduğu hasretle geçirdi.

İlk dönemleri itibariyle Lev Tolstoy’un tesirinde kalsa da, öykülerinde Anton Çehov etkisi daha belirgindir. Yaşamında şahit olduğu elem verici olaylar ve acıların eserlerindeki yansımalarından dolayı, edebiyat çevrelerinde “sonbahar, hüzün ve ölüm ozanı” olarak anıldı. Özellikle Fransa'da yaşadığı dönemde kaleme aldığı eserlerinde ölüm ve yalnızlık temaları baskın bir şekilde hissedilir. 

“Sürgün Öyküleri” İvan Bunin’in Paris’te sürgün hayatı yaşadığı 1930’lu ve 1940’lı yıllarda kaleme aldığı öykülerinden derlenen bir seçki. Toplam 18 öyküden oluşan bu derleme, “Rus Yaşamı”na ustaca ayna tutuşu ve yurda özlem temasıyla Türk okuyucusunun karşısında.