Yazmak; düşüncede olanın, akılda kalanın, yürekte iz bırakanın yitip gitmesine kıyamamak, geriye dönüp baktığında ardında bıraktıklarınla göz göze, yürek yüreğe gelme meselesiydi.

Kimi zaman kalemin yoldaşlığında içinden geldiği gibi, sakınmaksızın yürüyebilmekti.

Çünkü yazmak; tekrar etmekti hayatı, akılda kalmak, unutulmamaktı. Bazen yol işareti gibiydi, yolu gösteren bir pusulaydı. Bir süre sonra insanın kendini anlatmasından, ona ait olmasından çok daha başka bir şey olur, birçok yüreğe dokunurdu.

Yazmak aynı zamanda uzun uzun değil, sayfalarca anlatılamayanı üç nokta ile işaretleyebilen bir yürek hüneriydi.

O ipini kopartmış bir uçurtma gibi insanı alır, gökyüzünün bilinmez uzak maviliklerine götürürdü.