Işık Ergüden, kapitalizmin faşizme içkin yönelimini, devlet–sermaye–kitle yaratım üçgenini, kültür endüstrisinin "ideal yurttaş" kalıbını ve küresel prekaryayı; ekolojik yıkımdan türcülüğe, patriyarkadan göçmen düşmanlığına uzanan şiddet ağlarıyla birlikte okuyor; toplumsal hareketlerin coşku ve umut dolu günlerinden yenilgi ve yılgınlık zamanlarına, eşitlik ütopyalarından kölelik cehennemine, büyük ihtimallerden bütün türlerin yokoluşuna doğru dörtnala gidilen bir çağın politik arkeolojisine girişerek zamanın ve düşüncenin kopuk fragmanlarını ilmek ilmek birbirine bağlıyor.

  İmkânsız Ütopya, karamsarlığa teslim olmadan, olay'ın beklenmedikliğinde beliren ihtimallere, itaatsizliğe ve müştereklere kulak vererek tüm şiddet, tahakküm ve manipülasyon mekanizmalarına rağmen, insanlığın en büyük mirası olan "hayır!" deme gücünü yeniden hatırlatıyor.

  Direnişlerin hafızasıyla, felsefe–edebiyat–bilim arasındaki geçitlerde dolaşan bu metin, okuru hem bugünü anlama hem de "gelmeyecek olana" rağmen yeni bir etiği kurma cesaretine çağırıyor.

  Başka bir dünyanın taşları, tam da buradan döşeniyor.