Mevsim bahara yaklaşırken sığınaklarından biri olan Kadıköy’deki o kafede buldu kendini Irmak. Yeşilçam müzikleri kulağında, duvarda nostaljik resimlere bakarak kahvesini yudumlamaya başladı. Üst üste kaybettiği sevdikleri, anılarla belirdi gözlerinde. Güçle ayakta kalmaya çalışırken aslında hâlâ olanlara inanamadığını, zorlandığını fark etti. Bir anda gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Duyguların bastırılmadan yaşanması gerektiğine inanırdı hep. Müziklerle yalnız kaldığında, farkında olmadan içinde biriken tüm o acı, çaresizlik ve yalnızlık hissi karların erimesiyle çağlayan şelale gibi akıyordu ruhundan dışarı. Zonklayan ve alev gibi yanan alnını sakinleştirmek için ovalamaya başladı. 

“İyi misiniz? Kolonya iyi gelir abla,” dedi bir genç kız. Gülümsedi. Sonra gözleri akvaryuma takıldı. Arada konuştuğu küçük balık oradaydı. Küçük balık bazı günler kocaman akvaryumu alabildiğine turluyor, bazen küçücük dar bir alanda geziniyordu. O akşam akvaryumun dibinde hareketsiz duruyordu. Ara sıra oksijenin fazla olduğu alana gidip yerine dönüyordu. Irmak konuşmaya başladı balıkla.