“Hafızası silinen kişi için değil çevresi için de bu durumun ne kadar acı olduğunu düşündüm. Hafıza sadece birimizde kayıtlı olması ile bir anlam ifade etmiyordu, bunu anladım. Neden rahatsız olduğumu, bunun benim başarımla, bedel ödemekle ilgisi olmadığını anlayınca, bu işlemin yanlış olduğuna karar verdim.

Belki insanları hapishanede yıllarca tutmakta yanlıştı ancak en azından yaşanmışlıklarını sevdiklerini elinden almıyorduk. O sistemin hala karşısındaydım ancak çözümün PHK olmadığını anlamıştım. Bunu anlayınca bütün bu ‘’Zafer sarhoşluğu’’ sürecinde beni uyaranlar, tek tek aklıma gelmeye başladı.

Gün içinde rastgele anıları gözümün önüne geliyordu. Bir süre sonra onları düşünmekten hayatımı yaşayamaz oldum.”