Ben, Hüseyin. Ne satanist bir grubun üyesiyim ne de bir şeytandan emir aldım. Berkowitz ve Charles benim arkadaşım değiller. Fury’ye bir hayranlığım yoktur ve Wilder’den de nefret etmiyorum. Babam kız kardeşimi ağlıyor diye gözlerimin önünde kanepenin içine koyup öldürmesine seyirci kalmamızdan bu yana, hiçbir şey benim istediğim şekilde gelişmedi. Sorunun ne olduğunu çok iyi biliyordum ama bu bilgi çözüm konusunda bana yardımcı olmuyordu. Hiçbir kötü alışkanlığım yoktu ve hiç telefonum da olmadı. Sırf sesini duymak için gecenin bir yarısı beni arayan, merak eden bir kız arkadaşım olmadı. Aslında hiç sevenim de olmadı. Sayabileceğiniz ne kadar güzel duygu varsa siz sayın, ben mutlaka saydıklarınızın üstüne çarpı atmışımdır.

Hayatımın çoğunu hapishanelerde geçirdim. Ben sadece amacımın peşinden koşuyordum, bu koşuşma sırasında olanları ise tamamen kaderime bağlıyorum. Aradığımı bulmuştum, üstü başı perişan bir hâldeydi ve benden çok utanıyordu. Ona karşı son görevimi yaptım, tırnaklarım kanarcasına ellerimle ona mezar açıp gömdüm. Acı eşiğim dolmuştu artık ve geriye dönüp uğruna ağladığım hiçbir şeyim yoktu...