Tanıştığım ancak tanıma fırsatı bulamadığım saygıdeğer kayınpederimi, anılar aracılığı ile tanımaya çalışmak… Hayatın sıradan anlarından büyük hikâyeler çıkaran, dokunduğu hayatlarda izler bırakan bir insana, bir yabancıya yakın olmak.. Okuduklarımın ve dinlediklerimin ışığında, eğer yaşıyor olsaydı, başta torunu olmak üzere hiçbirimizin hayatının bugünkü gibi olmayacağını anlamak…

Duyulan derin kaybı, hatırlamanın iyileştirici yönü ile bir sevgi mektubuna dönüştürmek… Ellerine ve emeğine sağlık Gül...

Zeynep Seskir (gelini)

Biz ona Moruk derdik ve kimse bu ismi yadırgamazdı. O bizim moruğumuz, dostumuz, arkadaşımız ve her zaman birlikte olmayı istediğimiz bir kişilikti. Kimseyi aşağı görmez, içinden çıkamadığı konularda herkese fikrini sorardı ve bunlara değer verirdi. Onca sene asla yalan söylediğine şahit olmadım, durum aleyhine de olsa! Onu kavga ettiği için bir kez bile eleştirmedim. Moruk birini tepelemişse, diğeri bunu mutlaka hak etmiş olurdu.

Keşke yıllar bu kadar çabuk geçmeseydi…

Dr. Savaş Falay (Askerî Tıbbiye’den arkadaşı)

1958 yılının sonbaharında, Anadolu'nun dört bir yanından tam 37 genç bir araya geldik. Her biri farklı karakterde, tek müşterekleri yoksulluk olan Anadolu çocukları. Geçen yıllar bizleri kaynaştırdı, tek yürek yaptı. Dün gibi hatırlıyorum, 37 Yücel, Cingot İbo, Ele hoş Turan ve Moruk Erdoğan, can dostlarım…

Moruk Erdoğan, adaşım, Adana’nın bıçkın delikanlısı, sert görüntüsünün altında sevgi dolu yüreği olan, hep haklıdan, mazlumdan yana, can dostum. Aramızdan erken ayrılışın çok üzdü hepimizi, seni hep özlemle hatırlayacağım.

Dr. Erdoğan Arıkan (Askerî Tıbbiye’den arkadaşı)