“Ulu çınar, ulurcasına yaprak döküyor.

Ulumasını işitmek, yani kurtlardan bir müttefik

edinmek için tek yapmanız gereken geceleri

Çin ipeğinden uzunca bir elbise giymek. Sonra

yalınayak, topuklarınız topraktan af diler gibi

süzülerek yürümelisiniz. Gümüş boynuzlu

atlar, ak benekli ceylanlar ve yıldız tozları ile

büyümüş bir zambak size eşlik etmeli. Sonra ulu

çınara bir adak adamalısınız. Aklın inkârı tasdik

edilirse eğer, çınar size fısıltılarla uluyacak. Bir

siz duyacaksınız, bir de ak benekli ceylan. Ulu

çınar ulurcasına yaprak döküyor. Gövde ile

olan göbek bağını bir çırpıda keserek boşluğa

bırakıyor kendini yapraklar. Düşecek, çünkü

düşmese var olmazdı. Bunu, karanlık sanat

tarihçisi ölümden öğrendim. Günü gelince

düşmek için öğreniriz göğe doğru uçmayı.

Ölümün defterinde ışıltılı bir sayfa açılması için

geliriz dünyaya, dikenlerimiz bir başka gövdede

takılı kalıp kanlı ve şanlı bir ayrılış büyütsün

diye besleriz aşkı. Ve gök kapandığında

ortada kalalım diye yürürüz ıslak saçlarımızla

dolunaya.”

Bir sineğin ölümüne, ölüp hikâyesinin içine

uyanan bir yazara, zaman kanserinden

ölünmeyen Gülşiir Ülkesi’ne, görklü yağmurlara,

intiharın karşılaştırdığı hayatlara, cini ile

yaşayan Nazende Hanım’a ve en sık da kedilere

rastlayacaksın bu kitabın sayfalarında. Dilara

Ayşe Akdeniz, ilk öykü kitabı Seza Hanım ve

Kedileri ile sizi ölüler ülkesine bir yolculuğa

çıkarıyor.