“Bir şehre ruhunu veren, o iklimin, o coğrafyanın, o kültürün, o şehri yapan insanların birlikte kotardıkları  biricik  oluştur.  Bu  bazan  bir  pencere  biçiminde  kendini  gösterir,  bazan  bir  ağaç  seçiminde. 

Meselâ İstanbul ve Bursa için Erguvan vazgeçilmemesi gereken bir ağaçtır. Şehrin Erguvan’a ihtiyacı 

vardır. Erguvan pembesinden arındırılmış bir Boğaziçi, baharda, gelinini yitirmiş duvağa benzer.

Bir  şehre  ruhunu  veren  bazan  o  mıntıkada  kaynayan  bir  su,  bazan  sadece  o  bölgede  pişirilen  bir 

yemek, oynanan bir oyun, bir yapı tarzı, bir davranış, bir mezar, bir tepe,  bir ziyaretgâh, bir mesiredir. Urfa’da Halilü’r-Rahman, Konya’da Mevlâna kadar Meram, Safranbolu’da evler, Erzurum’da Çifte 

Minare kadar eski çeşmelerden akan eski sulardır.

Bir şehre ruhunu veren çocukların oyun oynarken söyledikleri türküler ve tekerlemelerdir. Esnafın 

müşteriyi karşılamasıdır. Topluca yaşanmış elemler, topluca yaşanmış kederlerdir.

Bütün  bu  unsurlardan  yoksun  kalan  şehir  ruhunu  kaybeder.  Belki  büyür,  modernleşir,  hatta 

azmanlaşabilir; ama ötekilerden bir farkı kalmaz, çekici bir yanı olmaz, içinde ikamet eden insanlara 

vereceği bir şeyi yoktur artık onun.”