Yılmaz, oğlunu ne kadar çok sevdiğini düşündü. Ona böyle kahkahalar attırmak çok hoşuna gidiyordu.

“Dur İnci Hanım, hiçbir şey yok korkma, çocuk çok istiyor, ne yapayım.”

“Evet baba, evet çok istiyorum, yaşasın, oley, uçucaz şimdi, havalara uçucaz, benim aslan babam.”

“İsterse istesin, çocuk o. Çocuk aklıyla mı hareket edeceğiz, bak vallahi bir şey olur, Allah aşkına yapma, ay hızlanma, korkuyorum.”

“Merak etme karıcığım” derken arabaya iyice gaz verdi. Bu arada gözü yokuşu kesen sokaktaydı. Yollar boştu. Kimsecikler görünmüyordu. Aslında tehlikeli bir iş yaptığının farkındaydı tabii ama kendisine olan güveni bu farkındalığın önüne geçiyordu. O yapardı. İstediğini başarırdı. Şimdi de hem oğlunu mutlu edeceğinden hem de herhangi bir kaza bela çıkmayacağından emindi. İnci’nin çığlıkları, sokağın boşluğunun kontrolü, her şey denetimi altındaydı. Arabanın gazına iyice yüklendi.

“Hadi baba uçur bizi, uçucaz şimdi uçucazzzz.”

Bahadır Erdem, yüreğinin çocuk yerinden doğan ilk edebi kitabı olan Baba Oğul Hikâyeleri’nde bir ailenin kökenlerine iniyor. Taşrada unutulmuş bir şehirde doğan Yılmaz’ın yaşam serüvenine babalar, anneler, büyükbabalar, büyükanneler, oğullar, halalar, teyzeler eşlik ediyor; hüzünler ve sevinçler de elbette…