Kan ve gözyaşlarıyla beslenen çağımızda, şerha şerha çatlamış çorak topraklarımıza bir rahmet gibi Yağmur düştü önce...

Ve çiçeklerin adını unuttuğumuz bir zamanda Gül ve Ben geldi...

Renksiz kokusuz naylon çiçeklere gül adını koyduğumuz bir zamanda, bülbüllerin sustuğu, gülzarın tarûmar olduğu bir zamanda. Yağmur′la yıkanmış topraklarımıza gül dikmeye geldi Nurullah Genç...

Ve gördük ki, ′Gül, Yağmur′un bir sonraki adıdır′...

gül sesleri geliyor; her yer duâ ve niyâz

açtı gök kapısını yerde çiğ taneleri

adımları parıltı, alınları bembeyaz

dağılıyor evrene gülün mestâneleri

sen ki, en büyük Gül’sün, en çok gülü seversin

söyle bahçıvanına, bir gül de bana versin