“Bazen yalnızlık her şeyi öyle seyreltir ki, duru bir bakışla görüp seçiverir insan kendine benzeyeni.”

Uzun ve zorlu bir yürüyüşün hikâyesi bu. Kayboluşun, kaybedişin ama yine de umutla arayışın... Hayatı boyunca ait olduğu yeri aradıktan sonra, en nihayet bu uğurda ülkelerarası bir rotayı yürüyerek aşmaya karar veren Seher’in hikâyesi.

Güçlü kadın karakterleri ve derin psikolojik tahlilleriyle tanıdığımız Nermin Yıldırım, işte bu yürüyüşe ortak ediyor bizleri. Yolunu kaybetmişlerle, evini arayanlarla, kendini hiçbir yere ait hissetmeyi başaramayanlarla birlikte yürürken, adımlarımız bizi haritada ileri taşıdıkça zihnimizin içinde geriye doğru gidiyoruz. Görünenlerin,

hatırlananların ötesine geçip belleğin bölünerek çoğalan, çoğaldıkça silikleşen karmaşasına tanıklık ediyoruz.

2021 yılında Duygu Asena Roman Ödülü alan Ev, Yıldırım’ın dupduru anlatımıyla, okuru kâh hüzünlendirip kâh tebessüm ettirerek aynanın diğer tarafına bakmamızı sağlıyor.

Neydi ev sahiden? Yeri geldiğinde tren kompartımanlarını, gemi kamaralarını, sokak banklarını, kaplumbağaların kabuklarını, ihtiyarların hatıralarını, çocukların umutlarını yuva yapan neydi? Sığındığımız yer miydi yuva? Gittiğimiz mi, terk ettiğimiz mi, döndüğümüz mü yoksa?