Seni yalnız bıraktım diye

Mezarından bile koşarak geliyorum eve.

Islık çalan odalarda

Konuşuyorum konuşuyorum konuşuyorum.

Uzaktan gelmişim, ağzımda sabahın çiy taneleri

Çocuklaşma diyerek çekiyorsun ağzını.

Sonra kaldırıyorum başımı, pencere değil

Sıralı kirpikler gibi çocuk ölüleri.

İnsan acısından utanır mı

Döktüğüm yaşlarla zehirleniyorum.

Bizden geçti de, demiştin, hepsi ölümün rahminde

Bu çocuklar nasıl yaşayacaklar bu ülkede.

Antakya’dayız, Vakıflı Köyü’nde kalbimizi seviyoruz

Bu iyilik içinde kimin aklına gelir ölüm.

Deniz kıyısına gidelim haydi

Mavi, göğsünde uyutur biraz korkumuzu.

İki kişilik bir yalnızlığım fotoğraflarının önünde

Birisi alıp götürdüğün, öteki bırakıp gittiğin.