O hatırlamadığımız çocukluk yıllarımızı anne babalarımız da hatırlamıyor, doğa neden böyle yapmış, ilk yılları neden gizli kılmış? Çocuk başkaları için bir giz, çocuk kendisi için bile bir giz.

Skomsvold yine bildiğimiz gibi: melankolik, zarif ve ümitvar. 

Bu kez anlatıcı karakterimiz ikinci doğumunu yapan ve yeni doğan kızına onu bu dünyaya getiren anne babasının öyküsünü anlatan bir yazardır. Her anne baba gibi o da bir yandan çocuğunun büyümesine tanıklık ederken diğer yandan kendi çocukluğuna döner, çocuğuyla kurduğu ilişkide anne babasıyla ilişkisini düşünür, sorgular ve gözlerinin önünde filizlenmekte olan yeni yaşamda hem geçmişin hem de geleceğin muhasebesini yapar. 

Skomsvold’un yaşamın büyüleyici gizini, “yeryüzünde insan olmanın” sarsaklığını ve hünerini berrak bir deredeki çakıl taşları gibi süssüz ve zarif bir öyküye dönüştürdüğü Çocuk, Deniz Canefe’nin Norveççe aslından çevirisiyle...