Mütareke döneminin İstanbul’u. Batı hayranı Türkler, düşman subaylarıyla 

aşk serüvenleri yaşamak için çırpınan Türk kızları, çıkarlarını emperyalist 

İtilaf Devletleri’nin zaferine bağlamış adamlar... Çöküşü ve kokuşmuşluğu 

anlatan roman, Anadolu’daki dirilişi önce sezdirir, sonra giderek artan bir 

şekilde duyurur.

Yirminci yüzyılın ilk yarısında büyük bir üretkenlikle dergilere yazdığı şiir, 

öykü, makale ve eleştri türü yazılarla Türk edebiyatı sahnesine adımını atan 

Yakup Kadri Karaosmanoğlu, romanları, hikayeleri, denemeleri, oyunları 

ve anılarıyla, en önemli edebiyatçılarımız arasında yer alır. Üslup özellikleri 

bakımından Yakup Kadri’nin 1910’dan 1974’e dek verdiği eserler Türkçe’nin 

geçirdiği bütün evreleri yansıtır. Eserlerinin konu ve fikir zenginliği de 

dil özelliklerinin çeşitliliğinden aşağı kalmaz. Yakup Kadri’nin Fransız 

edebiyatı etkisinde başlayan yazarlığı, 1920’lerden sonra özgün bir sese 

kavuşarak siyasi ve sosyolojik konulara, tarihe, dönem çatışmalarına ve 

birey psikolojisi irdelemelerine yönelir. Fecr-i Ati’den yetişmiş ama bunu 

izleyen elli yıl boyunca toplumsal koşullar, tarihi süreçler ve bireysel 

portreleri romanın dokusuna işlemek için roman tekniğiyle de boğuşmuş 

bir yazar olan Karaosmanoğlu’nun eserleri, hala tüketilmemiş ayrıntılarının 

tartışılıp incelenmesi gereken zengin bir “panoroma”dır.