1952 yılında yayımlanan Son Kuşlar, Sait Faik’in insan, doğa ve şehir üçgenindeki gözlem gücünü ve anlatı ustalığını yansıtan hikâyelerden oluşur. Eserde, İstanbul’un değişen yüzü, insanların yalnızlıkları, doğanın giderek yok oluşu ve hayatın küçük ayrıntılarındaki derin anlamlar işlenir. Balıkçılar, mahalle sakinleri, kuşlar ve deniz; Sait Faik’in dünyasında hem bireysel hem de evrensel birer sembol haline gelir.

Sait Faik, insan sevgisini, doğa duyarlılığını bu hikâyelerde bir araya getirerek, okuyucuyu hayatın basit ama bir o kadar anlamlı yönleri üzerinde düşünmeye davet eder.

“Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gökyüzünde güz mevsiminde artık esmer lekeler göremeyeceksiniz. Günün birinde yol kenarlarında toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama, çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük. Sizin için kötü olacak. Benden hikâyesi.”

“Son Kuşlar” adlı hikâyeden