“Vicdanımız kuruyor. Babalarını erken kaybetmiş yetim çocukların

masum başlarını koyacakları göğüsler çoktan çöktü, farkında

mısınız? Göğüs çöktükçe zulüm tepemizde kalıyor. Kavisli ve dolaşık

geçmişimizse, bozuk düzenimizin telleri olmuş. Duyduğunuz sesler

bu yüzden içli ve bu kadar derinden geliyor.

Şimdi bir türlü sığamayıp, delice bir kavgaya tutuştuğumuz, adına

Anadolu denen şu kadim topraklarda, binlerce yıl önce hüküm

sürmüş, bir Hitit kralının oğullarına bıraktığı vasiyete bakın

isterseniz: ‘Öldüğümde beni, usulünce yıkayın, göğsünüze yaslayın ve

toprağa bırakın.’ Bu kadar.”

Hayatın en yalın ve en efsunlu meseleleri, ölüm ve yaşam, anne-

baba-çocuk arasındaki zor muhabbet, büyümek ve yaşlanmak

üzerine… Vefalı bir oğulun gözüyle. Bilhassa ölümün, ölümle

başetmenin olağanüstülüğü ve olağanlığı üzerine… “Alışmaya”

direnen bir hekimin gözüyle.

Taşranın sıcak kucağı ve serin kasveti üzerine… Orayı hem içinden

hem dışından bilen bir evladının gözüyle.

Türkiye’nin ipin ucundaki yakın tarihinin gölgesi… Kalbi avucunda

birinin gözüyle.

Ercan Kesal’dan, aynanın kenarındaki fotoğraflar misali hayat

parçaları, sohbet makamında insan hikâyeleri.