Bayan Çokören, şişler, tığlar ve iplerle örülebilecek her şeyi örüyormuş. Torunu ilkokula başladığında da kimse onu durduramamış. Örmüş de örmüş... Çanta ve kalemlik örerek başlamış. Yetmemiş, kaleme, silgiye kılıflar örmüş. Dahası da var: Tek tek harfleri örmüş. Bitti mi sandın? Kelimeler, sonra da cümleler ortaya çıkana kadar örmeye devam etmiş.  

Anneannesi bir makine gibi örerken torunuysa şu sorunun yanıtının peşindeymiş:

“Okumayı nasıl sökeceğim?”

Gizli bir plan yapmış. Planını adım adım uygulamış veee sonunda… 

Rengârenk yumaklar, şişler, tığlar… İşte Bayan Çokören’in pek yakın arkadaşları… Hangi yumakla hangi desenler ortaya çıkacak, ilmekleri neye dönüşecek bilinmez. Bir bakmışsınız trafik lambalarına şapka örmüş, bir bakmışsınız güllerin dikenine kılıf örmüş. Bu sıralar ilmeklerini torunu için bir araya getiriyor. Ördüğü harfler kelimelere, kelimeler cümlelere dönüşüyor. Çünkü torunu okula başladı ve okumayı sökecek. Acaba yalnızca okumayı mı ?

Bayan Çokören örgüleriyle sevdiklerini, yazarımız Saniye Bencik Kangal’sa yeni öyküsüyle kalplerimizi sıcacık sarıyor. 

Okumayı öğrenen çocuklar için yazılmış bu eser, onlar bu dik yokuşu tırmanırken arkadan uzanan bir destek eli gibi...

Anneannemin gerçek adını ben bile unuttum. Çünkü herkes ona “Bayan Çokören” diyor. Nasıl demesinler? Bir beni örgüyle kaplamadığı kaldı.

***

Anneannemin elinden gelse  Satürn’e halka örer, gökyüzüne yıldız örer, güneş ışınlarından etkilenmesin diye Ay’a güneşlik örer hatta Samanyolu’nu beğenmez yeni bir gök ada örer. 

***

Anneannem bir yandan harfleri mandalla ipe asıp bir yandan da “Okumayı böylelikle daha rahat sökeceksin” diyordu.

***

Kararımı verdim, okumayı hızlıca sökecek ve sınıfın birincisi olacaktım.

***

Okumayı sökme konusunda, önümdeki tek engel anneannemdi. Rengârenk yumaklarla dolu köşesinden hiç kalkmıyordu. Sürekli yeni kelimeler örüyor ve bunları ipe asmaya devam ediyordu. Herkese sürpriz yapmak için anneannemin oturduğu yerden kalkmasını gizlice bekledim.

***

Eskiden anneannem “Şişin başına çıkayım” deyince aklıma türlü türlü senaryolar gelirdi. Şişi bir dağ gibi düşünür, o dağa bir dağcı edasıyla tırmanan anneannemi hayal ederdim. Anneannem şişten dağa ulaşınca el örgüsü bayrağını zirveye saplardı.